Kıvılcım

Hani derler ya, “Aşk mı yoksa para mı” diye. 3 yaşında bir çocuğa şu soruyu sorsak : “Anne mi yoksa oyuncak mı?” Acaba ne der? Annesi babası ile birlikte yaşayan bir çocuk muhtemelen “oyuncak” diye cevaplar. Bizim çocuklarımız biraz farklı, onlar “anne” diyor…

Acaba bütün fiziki ihtiyaçları giderilen bir çocuk için her ihtiyacı giderilmiş diyebilir miyiz? Yoksa başka ihtiyaçları da var mıdır?

Annenin babanın olmaması, bir aile ortamının olmaması, her yaşta her çocuğu etkiler. Sevgi de en önemli ihtiyaçlardan birisi aslında. Her çocuğun kendine güvenmesi, çevresiyle sağlıklı iletişim kurabilmesi, gelişebilmesi için sevgiye ihtiyacı var. İşte bu yüzden, birlikte geçirilen vakit, oynadığımız oyunlar, paylaşımlarımız onlar için o kadar değerli ki…

Biz, bizim çocuklarımız, yani sevgi evlerinde yaşayan bu çocuklarla bir araya geliyor, birlikte gülüyor, eğleniyoruz. Birlikte olduğumuz günlerde, çocuklarımız bizi gördüğü anda gözlerinin içi gülüyor. Gözlerine baktığınızda, içeride patlayan havai fişekleri, o heyecanı ve mutluluğu hissetmemek elde değil. Çocuk Evime Bir Kalp Bırak projesinde bizim yapmaya çalıştığımız şey de tam olarak bu : Onlara sevgi vermek, onlarla bir şeyler paylaşmak, onlara hayatları boyunca unutamayacakları bir gün yaşatabilmek ve bu dünyada yalnız olmadıklarını hatırlamalarını sağlayabilmek…

Gün gelecek, çocuklarımız büyüyecek, hayata atılacak. Belki çok mutlu olacaklar, belki de bu dünyanın karanlık yüzüyle yüzleşecekler. Belki yalnız kalacaklar. Belki işler hiç de iyi gitmeyecek.  Üzülecekler, kırılacaklar, aldatılacaklar, kandırılacaklar, yalnız kalacaklar.

Amacımız, en kötü anda bile, onların asla ümitsiz olmaması için akıllarına küçük bir kanca takmak aslında. Bizim onlarla geçirdiğimiz, o bize kısacık gelen birkaç saat, belki de hayatları boyunca akıllarında kalacak. Umutsuzluğa kapıldıkları, isyan etmek üzere oldukları bir anda akıllarına geleceğiz belki de. Yüzleri gülecek. Diyecekler ki, “Bu dünyada iyi insanlar var” , “Bu dünyada birbirine karşılıksız sevgiyle yaklaşan insanlar var”. Büyüdüğünde bizleri hatırlayıp kendi kendine bunları diyebilecek tek bir çocuk bile olsa, birlikte yaptığımız her şeye değer…

Sevgili arkadaşım, projenin ilk fikir babası Dr. Erhan Karaalp ile birlikte başlangıçta sadece iki kişiydik. Bu düşündüklerimizi anlatalım, bize destek olacak insanlar bulalım ve çocuklarımızın hayatlarına dokunalım diyerek çıktık yola. Bu yazıyı yazarken, kaç kişi olmuşuz dedim ve baktım. Bugüne kadar tam 202 kişi üyemiz olmuş.

Şimdi sıra sende arkadaşım. Bir etkin olmasını ister misin? Hiç tanımadığın bir çocuğun hayatı boyunca hatırlayabileceği kıvılcım sen olmak ister misin? Biz buradayız, haydi sen de gel, katıl bize…

Bora Özbayburtlu - Kurucu - İstanbul